Inhaltsübersicht der einzelnen Kapitel
Wi lihren Hein, siene Fomilie un siene Frünn’ Fritz un Joochen kennen un läsen, woans hei tau sienen Hund Rüpel kåmen is. Mit väl Glück œwersteiht Hein ein Aventüer mit ein Pierd up denn Rostocker Marktplatz.
Hein sien Brauder Georg will mit sien Studentenverbinnung ein’n Utfluch nå Bützow måken un dorbi ’n lütten Spijök driewen. Dat dörf Hein natürlich nich verpassen, un so führt hei heimlich mit.
In’n Sommer gåhn de Frünn’ tau’n Schwemmen nå de Bådanstalt. Gor nich gaut is dat åwer, wenn man in de Wintertiet in’t Ies båden geit: Hein reddt sienen Fründ Joochen, as de bi’t Ieslopen inbräken deit.
De Jungens bruken in de kolle Johrestiet de ollen Spiekers tau’n Spälen un bugen sik dor Borgen. Dat seihn de utwussen Lüd gor nich giern.
Ein Frömden lött Bœnmeister August sienen Kuffert upbewohren. Hein verstääkt em, wiel hei sik œwer August argert hett. Woväl Bang un Sorgen hei dormit utlööst, dat wier hei sik allerdings nich vermauden.
De Tiet vergeiht, Hein is all 13 Johren olt. Wi lihren Warnemünn un Hein sien’n Grotvadder, denn Lotstenkommandör, kennen un biläwen ein Warnemünner Hochtiet mit. Un ein Warnemünner Hochtiet gifft Storm!
De Frünn’ führen in de Rostocker Heid un låten sik dor von einen Forstmann un einen Düütsch-Amerikaner snåksche Geschichten vertellen. Un dråpen up ein „gefihrlich Undiert“.
Bi de Warnemünner Jungens is dat Traditschon, nå denn Doberaner Harfstmårkt tau wannern. Mank Karussels un Bauden lött sik wunnerbor von de wiede Welt drömen, ok wenn ein plietschen Jung’ sik so licht nix vörmåken lött.
Hein, Joochen un Fritz wågen sik mit ’n sülfstbuuchten Sägelsläden up’t Ies. Dorbi gåhn sei in de Irr un möten in ein Waldarbeiterhütt œwernachten. Twei Ströper helpen ehr up denn rechten Wech trüch.
Mit ein mannshoge Popp ut Betttüüch un Kledåschen jågen de Frünn’ de halwe Stadt einen groten Schrecken in.
Hein führt mit dat Schipp nå Bergen in Nuurwägen, wo sien Brauder Friedrich för ’ne Tiet in de Lihr gåhn sall. Åwer de Trüchwech löppt anners as dacht.
Geschichten un Läuschen vertellen, dat kann Hein wunnerbor. Un dorbi ok manch Seemannsgoorn.
Ein Stormflaut dröppt de Ostseeküst. De Frünn’ un ganz Warnemünn sünd in Gefohr, mihr as einmål geiht dat üm Läwen un Dod.
Warnemünn verhålt sik von denn Schrecken, de Minschen packen wedder an. För Hein geiht dat endlich as Schippsjung’ up grote Fohrt. Åwer dat Enn’ bringt mihr as blots dissen einen Afscheed.